|
||||||||
|
De Texaanse bluesveteraan Neal Black, heeft de afgelopen 30 jaar zijn publiek over de hele wereld in vervoering gebracht met zijn fusie van blues, rock en roots muziek. Zijn albums kregen vele sterren van de muziekcritici en bereikten nummer 1 op de Europese radio hitlijsten. Als gitarist heeft Neal Black op het podium gestaan met o.a. blues- en rocklegendes Robben Ford, Chuck Berry en Jimmy Dawkins. Als songwriter is Neal Black al 30 jaar bij Dixiefrog Records, langer dan enige andere artiest, en heeft in die tijd 13 albums uitgebracht. Nu kijkt hij terug op de afgelopen 30 jaar met zijn nieuwste album "Wherever the Road Takes Me". In de jaren tachtig was Neal Black een vaste waarde in de Texaanse blues scène, waar hij shows opende voor o.a. Stevie Ray Vaughan, Albert King, Fabulous Thunderbirds, Omar & The Howlers en Johnny Copeland. In de jaren '90 verhuisde Neal Black naar New York City waar hij al snel naam maakte als gerespecteerd gitarist / performer / songwriter. Neal Black was niet alleen een vaste waarde met zijn eigen project 'The Healers', maar was ook te zien op vele jamsessies met Popa Chubby, Joan Osborne of The Holmes Brothers. In 1993 tekende Neal Black bij Dixiefrog Records voor hij in 2000 naar Mexico vertrok, waar hij 3 jaar lang toerde in het 'Hard Rock Café' en optrad op bluesfestivals. Tijdens zijn verblijf in Mexico nam hij ook het door critici bejubelde "Dreams Are For Losers" op. Hij was ook muziekprofessor aan de Pan American University en werkte regelmatig samen op het podium en in de studio met de legendarische Mexicaans / Cubaanse artiest en muzikant Jose Fors en zijn band Forseps. Tijdens de periode 2004-2014 toerde hij regelmatig door Europa met zijn band 'Neal Black & The Healers', leefde tussen Zuid-Frankrijk en de VS en werkte als producer / songwriter / gitarist voor projecten met andere artiesten. Als we het over Neal Black hebben, moeten we zijn stem vermelden, waarvan de textuur zo bijzonder en onnavolgbaar is: rokerig, ruw, hees, soms een beetje pieperig... Intrinsiek is dit niet de ideale stem om te zingen als we verwijzen naar normale criteria. Maar deze stem is mooi en past bij zijn muziek, waardoor het een bijzondere sfeer en algemene kwaliteit krijgt. Het heeft in ieder geval veel bijgedragen aan het smeden van zijn kenmerkende geluid! Deze dubbel-cd is een compilatie van de favoriete opnamen van Neil Black uit de laatste 30 jaar, met de aanwezigheid van meerdere gasten als, Robben Ford, Larry Garner, Fred Chapellier, Popa Chubby, Nico Wayne Toussaint, Jimmy Vivino, Mason Casey, Gary Primich, en een All Star line-up van backing muzikanten waaronder Gerardo Velez (ex-Jimi Hendrix & David Bowie), Johnnie Johnson ( ex-Keith Richards , Eric Clapton ), Harvey Brooks ( ex-Miles Davis & The Doors ), Steve Holley ( ex-Paul McCartney ), Jon Paris ( ex-Bob Dylan & Johnny Winter ) en Mike Merritt ( ex-Joe Bonamassa ). Deze compilatie omvat 26 nummers, waarvan de laatste acht live zijn, dat is al een zekere uitdaging om naar te luisteren of hier over ieder nummer wat te schrijven, maar Black heeft vaak een diepe stem, die soms doet denken aan Howlin' Wolf, soms aan Tom Waits als in "New York City Blues" en daar tegenover heeft zijn gitaarspel vaak een nors geluid en valt dit binnen het hogere Texas Blues volume bereik, zoals in "Did You Ever". Maar ook altijd zeer gedistingeerd, tenslotte studeerde Neal ook muziek en was hij niet vies van jazz. Op het instrumentale "Justified Suspicion" hoor je de jazz-elementen in de blazers uitzonderlijk goed. Voordat het verandert in een boogie kraker. Neal kijkt niet alleen ervaren in het leven, hij zingt over gevangeniservaringen, harde mannen en wat al decennia lang tekstueel zo aanwezig is in de blues. Hij is door critici "The Master of High Voltage Texas Boogie" genoemd, en dat is niet helemaal verkeerd. "Jesus & Johnny Walker" wordt ondersteund door een scherp harmonica, er is een onverwachte funk break in het midden van het nummer. "The King Of San Antone" heeft ook een voorliefde voor countrymuziek en vertelt over harde verhalen die zich decennia geleden afspeelden. "Handful Of Rain" daarentegen legt dan weer met zijn gedreven gitaarspel een duidelijke link naar rock. De teksten gaan over allerlei soorten drugsverkopers. Neal's zang is niet zo variabel als zijn gitaarspel, maar altijd in dat aangename lage register. Op "Cry Today" en "I'm Gonna Cry" is er ook een handvol slidegitaar en veel boogie piano intermezzo's. Neal Black is een stoere vent, dat is zeker. Je zoekt tevergeefs naar sentimentele ballades maar met "Bad Rose Tattoo" wordt het echt sentimenteel, en het wanhopige gevangenis liedje "Sunrise In Prison" is erg melancholisch en een hoogtepunt, net als de slow blues "Misery" met een erg sterke gitaarsolo. Maar dat blijft de uitzondering. Meestal is het spel, ondanks al het afwisselend gitaarwerk, keurig ruw. In 26 nummers gaat de spanning zelden verloren, maar elk nummer heeft niet de Texas Blues stijl, want zo zijn, "Lost Without You", met een mooie gitaarsolo, het duet "Saints Of New Orleans" of "It Hurts Me Too" meer gezapig. Maar dat is zelden het geval. Met de laatste acht live songs hoor je de geweldige live ervaring van Neal Black en zijn band. Al vanaf het eerste nummer "If I Had Possession Over Judgement Day" kan als voorbeeld dienen voor jonge bluesmannen. Ook "I Can See Clearly Now" geeft Neal veel ruimte voor virtuoos gitaarspel. Neal Black is zonder twijfel een van de meest succesvolle bluesrock gitaristen. "Wherever The Road Takes Me" biedt een uitputtend overzicht van een carrière die in vele opzichten uniek is. De melodische kracht van de composities is indrukwekkend en de uitvoering is opmerkelijk. Al met al een zeer indrukwekkend omvangrijk blueswerk van een zeer getalenteerde kunstenaar. Authentiek, muzikaal volwassen en toch heel spontaan en rauw. Een aanrader voor wie affiniteit heeft met de blues, maar vergt wel wat geduld om helemaal door te luisteren.
Tracks CD 2 – Live
|